Het is 7 januari, zeven dagen na de deadline van een wedstrijd waar ik graag aan mee heb willen doen. De hoofdprijs is een droom: publicatie in een bundel met veel van mijn favoriete auteurs: Marelle Boersma, Judith Visser, Isa Maron, Linda Jansma… Ben ik überhaupt aan het verhaal begonnen? Is het gelukt?
Nee dus.

De opdracht doet me meteen huiveren. Een erotische vrouwenthriller, 50 tinten grijs, maar dan beter. Nu heb ik een ongefundeerde mening over die tinten grijs: ik heb het namelijk niet gelezen, maar gehoord dat het slecht geschreven is. Voor inspiratie zou het best handig zijn me in te lezen in die vijftig-tinten-boeken. Maar dat trekt me dus niet, waarom zou ik een boek gaan lezen waarvan ‘men’ zegt dat het slecht geschreven is? Omdat heel Nederland de boeken leest?
Nee dus.

Erotisch schrijven, wil ik dat?

Niet inlezen is al ingewikkeld. Maar dan punt twee: wíl ik wel erotisch schrijven? Scenes schrijven waarvan mijn omgeving daarna denkt dat ik die uit eigen ervaring geput heb? Waarvan iedereen gaat vragen of het autobiografisch is? Want dat is volgens mij het lot van erotisch schrijvende mensen, iedereen denkt dat het rechtstreeks uit je eigen slaapkamer komt.
Nee dus.

Maar ja, niet geschoten is altijd mis. Geen publicatie dus in die bundel, die waarschijnlijk top wordt. Die ik dus wél ga kopen. Cadeau ga doen, al mijn favorieten staan er in, dúúúh. Intussen ga ik maar weer verder in die jeugdthriller die ik aan het schrijven ben. Net tien hoofdstukken teruggelezen (ik heb al een tijd niet geschreven, ik moest even kijken waar ik gebleven ben) en ik ben trots op mezelf. Dit kan ik! Geloven in jezelf is de helft op weg naar publicatie, dus nogmaals: ik ben trots op mezelf, want dit kan ik wél.
Ja dus!