Duurzaamheid, lang dacht ik dat het een modewoord was, dat vanzelf wel weer verdween uit onze dagelijkse taal. Tot ik me er meer in ging verdiepen. Niets is minder waar, dus ja, José, van bezit naar gebruik, dat is zeker iets voor mij.

Want toen ik me erin verdiepte, bleek dat duurzaamheid geen modewoord is, maar een nieuwe manier van leven. We gooien van alles weg en de afvalberg wordt hoger en hoger. Hergebruik stimuleer ik heel erg, als ik wat in de opruiming heb, gaat het naar iemand in mijn omgeving die het kan gebruiken, de lokale groep ruilen/ik geef weg, Marktplaats of iets dergelijks. Het is natuurlijk een druppel op de gloeiende plaat, maar wat zei men jaren geleden al: een beter milieu, begint bij jezelf. En zo is het.

Afvalkunst

Wat ik ook enorm kan waarderen is als mensen iets met afval kunnen. Het eerste interview dat ik deed voor het lokale tijdschrift Hier! in de regio was met een man die er enorm mooie objecten van maakt. Heel fascinerend. ‘Als ik bij iemand in de tuin loop, kijk ik altijd om me heen, of ik iets kan gebruiken,’ was een uitspraak van hem. Maar jammer genoeg ook: ‘Ik maak dingen die iedereen mooi vindt, maar niemand wil hebben.’ Dus ja, het wordt hergebruikt, maar vervolgens staan zijn enorme objecten ergens in een hoek. Zonde. Onlangs schreef ik in de blog Omgevallen duurzaamheid over het kunstwerk van David Mach, in Londen. Twaalf omgevallen Engelse telefooncellen, gemaakt van afval. Ik hou ervan. Ooit, in 2000, werd dit kunstwerk met verwijderen bedreigd. Komt vast omdat niet alleen ík toen nog dacht dat duurzaamheid een modewoord was.

De rest

Afval is sowieso een dingetje. In de gemeente waar ik woon was onlangs een grote omruilactie voor de afvalbakken. Vanaf 1 januari 2018 gaan we anders inzamelen, anders betalen en wordt er anders opgehaald. Wat ik nu lees, is dat mensen in mijn woonomgeving moeilijk doen. We krijgen namelijk maar een kleine afvalbak per gezin. Daar kunnen ze hun ‘troep’ niet in kwijt. Ik begrijp daar helemaal niks van. Wij wonen met vijf mensen in een huis (oké, met vier, sinds de tijdelijke ‘emigratie’ van dochterlief) en er zit nauwelijks iets in mijn restafvalbak. Waarom? Omdat we zeer fanatiek afval scheiden. Dus hoe krijg je het voor elkaar om met een vergelijkbaar of van mijn part groter gezin twee grote bakken voor je restafval nodig te hebben? Wat gooi je daar dan allemaal in? Omdenken heeft daar ooit een mooie uitspraak over geplaatst: ‘Waarom zorgen we niet dat afval dat nooit weggaat er gewoon niet komt?’

Mijn bezit

Maar jouw vraag was of ik van bezit naar gebruik kan. Ja, hoewel het nog wel meer kan. Ik heb nu een eigen autootje, waar ik alleen in rijd. Ik zou hem best willen delen, maar dan wel op mijn voorwaarden. En dat is natuurlijk geen gewenste manier van denken, daar kan ik nog best een omslag in maken. Overigens, dat ik hem alleen gebruik, komt vooral omdat mijn dochter – met rijbewijs – tijdelijk in Londen woont. Want toen die nog elke dag thuis was, was het slechts mijn bezit, maar weinig door mij in gebruik. 😉 Maar José, nu we het toch zo over duurzaam hebben. Op de dag dat ik jou ontmoette, zag ik ook Janneke Bazelmans voor het eerst en werd ik me door haar boek Verkapt en haar bevlogen verhaal bewust van de gevaren van het gebruik van palmolie. Zij houdt vanaf aanstaande woensdag (1 november) een Palmolievrij Challenge. Ik ben heel benieuwd, ga jij daar ook aan meedoen?

Bakker van Winden is een ‘ouderwetse’ briefwisseling tussen José van Winden en Alice Bakker. De ‘penvriendinnen’ laten met liefde iedereen meegenieten van hun wel en wee. Bakker van Winden snijdt ze dik en bakt ze bruin!